Jan Klaassen ad inferos
Of ik met de kinderen eens naar een musical wou? Van Nachtwacht, een bedenksel van Studio 100. Voor de kinderen zeg ik onmiddellijk ja, zeker B en M zullen dat geweldig vinden.
Ikzelf heb meer twijfels. Ben niet zo een grote fan van alles wat met Studio 100 te maken heeft.
U kent het soort vader wel. Nog voor het eerste kind geboren werd, intussen ook alweer 15 jaar geleden. In mijn huis niets van dat commercieel gedoe. Ik zal het anders doen. Intussen buig ik nederig mijn hoofd. Niet voor Gert en zijn kompanen. Wel werd ik gematigder, op dat vlak.
Niet alles wat commerce is, is daarom slecht. Ik bood en bied hen heel wat input aan, in de hoop te zorgen voor wat evenwicht. Een overtrek, boekentas, brooddoos en schoenen van Plop en Piet kwamen er nooit, op TV passeerden ze wel.
En zo vond ik het zelf ook ok om naar Antwerpen af te zakken en me even onder te dompelen in de wereld van Wilco, Vladimir en Keelin.
Eerste verrassing, wat een volk!
De mensen van de vorige (zelfde) voorstelling, stroomde buiten en een even grote stroom enthousiastelingen stroomde toe. B en M werden met elke stap een beetje nieuwsgieriger, gespannen. Ik geef toe dat ik wel erg benieuwd was.
De voorstelling begon mooi op tijd, strakke planning maken en houden, dat kunnen ze. En een volle zaal meepakken in het verhaal, nog meer.
Alle kinderen riepen de spreuken mee: descenda, levato, mobius, … Pure magie.
Zelfs ondergetekende zong mee. Niet noodzakelijk tot vreugde van B die het geluk had naast mij te zitten. Zo nu en dan dacht ik terug aan de poppenkastvoorstellingen van vroeger.
Is er iemand die weet waar het verstopt zit?
Ook nu nog gilt de hele zaal kinderen ‘Achter jullie, in de kast!!’
Ook nu nog vragen de personages dan: “Waar ligt het?” en opnieuw gilt de hele zaal...
De trucjes zijn hetzelfde, het effect ook. Het decor, de special effects, die zijn dan weer dan net iets grootser en moderner.
En het plezier, even groot, even intens.
Dus ben ik fan?
Van de beleving wel, van de commercie nog steeds niet.
Wim Schotsmans (+40 jaar) is een gescheiden vader van vier. Twee jongens, twee meisjes. Allen tussen de leeftijd van 10 en 16. Buiten vaderen en het overleven van de dagdagelijkse plannen, ruilde hij het klaslokaal in voor zijn eigen project Buitendenker. Om dat alles af te ronden, is er ook nog de Duitse Herder Friedel. Zijn schrijfsels gaan vooral over ‘het leven zoals het is’, al dringt wat gemijmer zich soms ook wel op.
