De renovatie van de kathedraal: 1 jaar later
“Of ik niet eens een vervolg moest schrijven op mijn renovatieverhaal”, aldus vrouwlief terwijl we ergens in de buurt van Tilburg aan het lopen zijn.
Misschien moet ik dat toch maar eens doen. Er is immers wel wat gebeurd sinds mijn laatste schrijfsel over de renovatie van de kathedraal, zo ergens in april 2019. We zijn immers een half jaar later. De loopteller staat ondertussen op 1042 kilometers.
1042.
Dat moet zowat meer zijn dan alle loopkilometers sinds mijn geboorte tot en met een jaar geleden opgeteld. En ik heb 10 jaar basketbal gedaan. Nu, dit zegt misschien meer iets over mijn sportieve prestaties de voorbije jaren, dan over die van dit jaar.
Maar goed, feit is dat wij, zoals mijn vrouw en ikzelf, gisterenmorgen zonder enig probleem een halve marathon liepen. Gewoon, zomaar, terwijl de grootouders op de kinderen pasten. Familieweekend, weetjewel.
Het doel was, dat kan u zich misschien nog herinneren, een volledige marathon. Die liep ik op 20 oktober in Lissabon. Samen met de buurman en een vriend. De vrouw liep er de halve. Wie een jaar en een dag geleden had gezegd, dat zowel mijn vrouw als ikzelf even los een halve/volledige marathon zouden lopen en zo het sportiefste koppel uit de vriendenkring zouden worden, hadden we eens goed uitgelachen.
Maar kijk, ondanks de twee kinderen, ondanks de jobs en ondanks de belabberende conditie 365 dagen geleden, kunnen we dit toch maar mooi op ons palmares zetten.
Al was het me niet om dat palmares te doen. Het stond zelfs, eerlijk echt waar, niet op mijn bucketlist. Een wereldreis maken, of een magazine/boek schrijven of zoiets, dat stond er wel op. Een marathon lopen, dat niet. In de verste verte niet.
En ik moet zeggen dat ik zo rond kilometer 34 me zwetend heb afgevraagd waarom ik in godsnaam ben ingegaan op die uitdaging. Het was me in de eerste plaats dan ook te doen om dat afvallen en het verbeteren van mijn conditie. Samengevat, het renoveren van die blinkende kathedraal. (mopke he).
Tijdens de hete zomer en vooral tijdens het kilometers en lange dagen kloppen op de events met De Kleine Chef was ik zeer dankbaar dat ik voor dat renoveren gekozen heb. Het fitter zijn gaf me gewoon meer weerstand. Toegegeven, het was renoveren met mate. Ik at minder, koos voor één keer warm per dag en dronk veel minder. Veelal dronk ik in de week niet meer. En natuurlijk het lopen. In de weekends ging de riem er wel eens af, maar dat werd dan weer gecompenseerd in de week. Zo kon ik het relatief vlot volhouden. De teller staat op min 9 kilo en ik blijf zo wel wat hangen. Dat zal waarschijnlijk met de mate(n) te maken hebben, maar het zit goed. Onder andere 2/3 van mijn kleerkast was plots weer toegankelijk.
Na 4h en 27 minuten lopen was mijn eerste reactie: dit doe ik nooit meer. Al redelijk snel kwam het besef, dat ik zonder nieuw doel, wel eens zou kunnen “terugvallen”. En dat zou zonde zijn van het werk.
Bovendien, en dit had ik nooit gedacht ooit uit te spreken, mis ik dat lopen wel ergens zo wat een beetje eigenlijk. Dus schreef ik me in voor twee trails (7 december Maasmechelen, 30km //9 februari Vaals, 29km). Net iets minder ver, maar qua intensiteit wel even zwaar. Zo blijkt.
Dus blijven we lopen en onderhouden we zo de renovatie. Iets minder intens voorlopig dan de maanden voor de marathon, maar wel met voldoende regelmaat.
En natuurlijk, het is wat puzzelen met de kinderen. Zeker nu de dagen korter worden. Zeker aangezien ook vrouwlief vaak gaat lopen. Een flexibele werkgever in de buurt, thuiswerken en samenwonen met de overgrootouders biedt ons wat meer opties dan een doorsnee gezin, dat zeker.
Op naar 7 december dus.
PS: Bedankt aan Veemarkt 6 om dankzij die naalden de pijn uit de knie te krijgen. Ik had het niet durven hopen.
PS: Volgens vrouwlief moest er een voor en na bij. Bij deze het verschil tussen 24 oktober 2018 en 3 november 2019.
Vaderklap founding vader Pieter is de trotse vader van M1 en M2.
Chef, eigenaar en evenementorganisator Coeur De Boef
