Confronterend motiverend.

Ik besloot een aantal maanden geleden toch maar eens een beetje aan mijn fysieke conditie te werken. Tempels vragen nu eenmaal regelmatig onderhoud. Ik startte na een ‘welke sport wil ik in godsnaam doen?’ -zoektocht, met Crossfit. 2 uur in de week, intens en intensief, beetje sterven, maar het deed me enorm deugd.  

De drukte van het leven haalde me echter in. Vermoeidheid, tijdsgebrek, paar dagen ziek zijn... het zorgde voor de eerste vragen van haalbaarheid. Ook groeide het besef dat het, in mijn budget van alleenverdiener, best een grote plaats innam. Met een beetje pijn in ‘t hart, zag ik me verplicht deze hobby (tijdelijk?) op te geven.  

De hobby werd gestopt, de zin in en behoefte aan beweging en onderhoud bleef.  

Nu wil het toeval dat mijn dochter L een echte loopster is. Geen training, geen groot plan, gewoon, zo iemand die loopschoenen aandoet, loopt en blijft lopen. Ik weet alvast zeker, dat heeft ze niet van mij. Maar ze daagde me wel uit. Gaat ge niet eens mee, papa? Gij liep vroeger toch ook veel? Kunt ge misschien niet meer, te oud? Heerlijk, pubers...  

Het werkte. Het jeukte. Het kriebelde. Daarom, gisteren, een historisch moment. Ik dook (heel diep) in mijn kast en vond nog een loopbroek, t-shirt en schoenen. Ik kleedde me om en verscheen helemaal klaar in de woonkamer. Na het geproest en gelach, besloten L, B en M mee te gaan.  

Ik besloot langs de Nete te gaan lopen, kwestie van zo weinig mogelijk getuigen te hebben. 20 min, zonder te forceren, dat was het plan. B en M reden mee naar daar. “Ik loop wel even tot daar”, sprak L...  

B en M bleven bij mij. Kwetterend, springend, huppelend, kijk papa ik ben even snel achteruit als gij vooruit, bijtrekpassen, ze deden het allemaal alsof ze stilstonden. Daarbovenop kwam al snel L aangelopen. Zijt ge pas hier papa? Ik had gedacht dat ge al veel verder zou zijn... Trots op hen, licht grommelend op mezelf, maar ik haalde het. 20 min aan een gemiddelde van 8 km per uur.  

Als het enigszins lukt, hoop ik binnenkort vlot mee te kunnen met L en te zeggen: ziet ge wel, papa is nog jong, fris en fruitig. Maar tot dan, zwijg ik, probeer ik te trainen en kijk ik heel trots hoe vlot zij door het leven lopen.