Overdag ben je een meisje. Maar als je slaapt word je een wolf.

Al van jongs af aan is mijn oudste verzot op wolven. Het is zijn krachtdier, zijn knuffel en zijn toeverlaat. Helaas lukt een wolf in een stadstuintje niet zo goed, zelfs een getemde soortgenoot niet. Dan komt de film “Wolfwalkers” als een cadeauke uit de cinemahemel gevallen.

Cinemake doen? Hoe dat ook alweer ging? Ow ja iets met goeie stoelen, een zaal, veel mensen, mega scherm en heel veel goed geluid.

“Hopelijk niet te eng?” vraagt de jongste zich af.

Ter voorbereiding worden er kleuren en vormen op de huid aangebracht, trailers bekeken en een doeboekje bestudeerd… en ik lees over een film die nog echt getekend is, over rechte en krullerige lijnpatronen die variëren naargelang het over de stad en de onderdrukker gaat of over de natuur en de vrijheid. En ik lees over de Oscarnominatie van de film natuurlijk.

“Om van te huilen zo mooi, deze wervelende ode aan de vrijheid.”

— Knack Focus

We kijken er naar uit en enigszins opgewonden fietsen wij op een stralende dag naar de kleine cinemazaal. Er waren nog 4 andere ouders met kroost. Dus dat van die veel mensen viel erg mee…

En dan de film – WOW – ik genoot! Aan een stuk door. En m’n oudste aan m’n rechter kant even zo. M’n jongste links afwisselend vol spanning en een beetje niet-willen-kijken-en-dan-toch-door-de-vingers-gluren…

Er werd wat afgeknepen in mijn beide handen, maar wat was het de moeite waard.

“Een instant klassieker vol magie, fantasy, vriendschap en wilde natuurkrachten.” ”

— J.E.F. jeugdfilm.be

“Wanneer Robyn met haar vader naar Ierland reist om er op de laatste wolven te jagen, hoort ze verhalen over de mysterieuze ‘wolfwalkers’. Ze ontmoet Mebh, een heel bijzonder meisje met wilde rode haren. Dwalend door het woud, op zoek naar wolven, wordt het tweetal steeds verder meegezogen in een wereld vol magie.

De makers van Song of the sea en The secret of Kells brengen opnieuw een Oscargenomineerde must-see familiefilm naar het grote scherm. Een instant klassieker vol magie, fantasy, vriendschap en wilde natuurkrachten.” (J.E.F. jeugdfilm.be)

Als vader was ik met name erg geraakt door het thema van het oude patriarchaat: de mannelijke onderdrukker die het leven en de natuur probeert te controleren en cultiveren versus de vrouwelijke oerkracht, de genezende natuurwijsheid die samen de harmonie bewerkstelligd. En de vader die aanvankelijk uit angst voor de onderdrukker werkt en zich uiteindelijk er tegen verzet en zich als beschermer aansluit bij de oermoeder.

Deze film geeft een heel krachtig voorbeeld voor onze kinderen om te durven en leren kiezen voor vrijheid en geloof in de eigen kracht, de kracht van genezing en de kracht van natuur en samenwerken. In tegenstelling tot gehoorzamen aan een instituut, in welke vorm dan ook (godsdienst, overheersing, angst, heersende overtuiging, gewoonte, macht, blinde vooruitgang, …)

Tot slot nog het beeld van Robyn die aanvankelijk met gebonden haren en hoofddoek in de keukens van het kasteel moet werken en ten slotte in het bos haar haren losgooit en haar vrijheid tegemoet springt. Vaders steun uw dochters (en zonen) om hun haren wild los te gooien en met volle teugen door de wildernis van het leven te rollen en springen.

Na de film roken onze kinderen een podium: voor het grote scherm - waarop de aftiteling zicht ontrolde - sprongen ze grommend en rollend om elkaar heen. Als jonge wolven.

Na de spanning van de film de ontlading in beweging en geluid. Nee dat is misschien niet zoals “het hoort” volgens de richtlijnen van een cinemazaal, maar helemaal zoals het hoort in een kinderlijf.