Omdat ik het zeg. Over papa zijn. En worden.
Naar aanleiding van 1 november organiseert REVEIL tal van performances en voorstellingen. Er worden verhalen verteld en gedeeld over het verlies van dierbare naasten, liefde en warmte. Daarom deelt ook Wim zijn verhaal.
Omdat ik het zeg. Over vader zijn. En worden.
“Waarom papa?”, vroeg ik verbouwereerd. “Omdat ik het zeg”, opnieuw zijn standaardantwoord. “Ik moet je altijd kunnen bereiken”, zo klonk het voor ik, de toch wel brave tiener, de deur van ons appartement achter me dicht trok, niet begrijpend waarom dit nodig was.
Ik ben toch groot genoeg om voor mezelf te zorgen, ik heb die overbeschermende hand van jou toch niet meer nodig, vader, begrijp dat nu eens. Als ik later kinderen zal hebben, zal ik ze zeker meer vrijheid gunnen. Vrijheid is nodig, om te leren botsen en opstaan, te leren vieren en gedenken, om gelukkig te voelen en ongeluk te dragen. Mijn vader is vaak nerveus, leeft in zijn eigen wereldje, moeilijk om mee te communiceren. Intelligent, dat wel, maar wijs, dat is iets anders, zo redeneerde ik.
Op 4 januari 2017 overleed hij, mijn papa. Onverwachts, maar toch te verwachten. Hij had zijn gezondheid verwaarloosd, dat wist ik al lang. Het is niet zozeer de longontsteking en de griep die hem fataal werden, zei de dokter in zijn typische witte dokterskledij, maar zijn precaire voorgeschiedenis, waardoor hij geen weerstand meer kan bieden. Onverwacht is de dood altijd, en de vraag die in mij schreeuwde was: “Papa, hoe moet ik nu verder zonder jou?”
In 2003 werd ik voor de eerste keer papa. L., een flinke dochter, nu een echte puber die het vrij gênant zou vinden moest ze ontdekken dat ze in dit verhaal een rol speelt. Maar ze speelt een rol, met glans en glitter. In 2005 kwam Y., te vroeg volgens de planning. Bange momenten met een breekbaar zoontje in de couveuse. Nu is Y. ook een tiener met een brede schouderkast, een sixpack en pezige spieren. Werd ik voor de eerste keer papa in 2003 en een tweede keer in 2005? Ja en neen, want papa zijn bestaat eigenlijk niet. Papa worden doe je elke dag, met vallen en opstaan, soms met roemrijke overwinningen, dan weer met smartelijke nederlagen.
“Papa worden doe je elke dag, met vallen en opstaan, soms met roemrijke overwinningen, dan weer met smartelijke nederlagen. ”
Het is fuif en L. mag tot middernacht blijven. “Waarom niet later”, vraagt ze lichtelijk geërgerd. “Omdat ik het zeg”, is mijn standaardantwoord. En denk eraan, “ik moet je altijd kunnen bereiken”, zie dus dat je gsm aan staat. Ze trekt de deur van ons huis dicht. “Ik ben toch groot genoeg om voor mezelf te zorgen, ik heb die overbeschermende hand van jou toch niet nodig, vader, begrijp dat nu eens”.
Soms word ik nerveus: ik weet dat het nodig is dat deze prille tiener tijdig thuis is en uiteraard moet ze bereikbaar zijn. Maar wacht eens even…is vrijheid niet nodig om te leren leven? Wat een paradox, wat moet ik ermee? “Je bent wel een slimme, papa, maar wijs dat is wat anders”, zo klonk het onlangs.
“Papa, ik lijk steeds meer op jou”, zong Stef Bos reeds lang geleden.
En dat is ook zo.
Als tiener vond ik het soms vervelend, als twintiger ging ik het anders doen, als dertiger zou ik zeker zijn fouten niet maken, als veertiger ben ik apetrots dat ik veel van hem in mij herken. Ik zal proberen van hem te leren, proberen te vermijden wat fout was en overnemen waarin hij sterk was.
Zijn woorden helpen me op mijn beurt papa te zijn, papa te worden. Wat hij deed, leeft voort in mij en mijn kinderen. Of zoals Maximus in The Gladiator zo mooi, uiteraard in het Engels, zei: “What we do in Life…echoes in eternity”.
Dank u, papa.
““What we do in Life…echoes in eternity””
Meer over REVEIL
REVEIL organiseert op 1 november ingetogen concerten en performances van grote en kleine Vlaamse artiesten op begraafplaatsen in Vlaanderen.
Allerheiligen is een leeg automatisme geworden voor heel wat mensen. Omdat verhalen niet vergeten mogen worden, wil Reveil die dag mensen samenbrengen rond muziek, dans en woordkunst. Het gaat over kleinschalige, niet-gesponsorde (en meestal akoestische) optredens van mensen die op de ene of de andere manier een band hebben met de begraafplaats: ze spelen een lied voor hun ouders, voeren een emotionele moderne dans op voor een overleden kindje, vertellen een levensverhaal. www.reveil.org.
Maar Reveil wil niet alleen op 1 november aanwezig zijn in Vlaanderen. Omdat de opgehaalde verhalen en herinneringen na elke editie telkens onder het stof dreigden te verdwijnen, besloot Reveil om een verhalenblog op te zetten. Voor Reveil 2018 worden opnieuw enkele van die verhalen ook in een boekje uitgebracht, dat te koop zal zijn via de website van Reveil. Het boekje wordt ook voorgesteld op de Antwerpse boekenbeurs. Je kan de verhalen lezen op www.reveilverhalen.com
Wim (45) is getrouwd met Inge en papa van twee pubers, L en Y.
