De renovatie van de kathedraal, deel 1: het begin

We schrijven ergens begin november. Ik moet naar een etentje. Iets fancy pancy. Met kostuum en zo. Ik hijs mezelf in mijn kostuum. Correctie: ik worstel, trek, sleur en probeer dat knoopje van mijn broek dicht te doen.

Gelach bij mijn wederhelft. Gepuf bij mezelf. Buik intrekken, adem inhouden en … dicht. OK, dit is niet comfortabel. Helemaal niet comfortabel. En zeggen dat ik een paar maanden geleden wel nog kon ademen. En dat ik er een jaar geleden zelfs echt in kon. De situatie is ontspoord.

It’s time for a change.

Make my cathedral great again.

Of het van yes, you can, is, dat weet ik zo nog niet.

Maar goed, we hakken de knoop door: de kathedraal moet en zal gerenoveerd worden.

Een kathedraal hebben wij, vaders, allemaal. Bij vrouwen is het eerder een Oosters paleis, onweerstaanbaar mooi, een sterk staaltje vakmanschap, met prachtige welvingen, mooie koepels, verborgen kamers en diep verscholen onder het paleis een speciale grot.

Nu goed, ik wijk af.

De kathedraal dus. Wij mannen, hebben een kathedraal. Stevig opgebouwd, sterke grondvesten en bij de één is de middenbeuk al wat breder dan de ander of hangen die zijbeuken iets meer door. In mijn geval heeft die middenbeuk inderdaad zijn beste tijd gehad. Tijd dus voor renovatie.

Toegegeven, het combineren van een job in de kookwereld, een freelance kookjob, sowieso graag eten, twee kinderen en veel in de auto zitten, dat is geen cadeau voor het onderhouden van die kathedraal. Vooral sinds de komst van kind 2 en de verhuis naar het platteland verzakte de middenbeuk zienderogen. Met het kostuumdebacle tot gevolg. Herkenbaar niet?

Het was niet de eerste keer dat ik het renovatieplan aanvatte. Ook dat is misschien wel herkenbaar. Grote woorden, weinig daden. Weinig karakter, je kent het wel. De situatie was nu enigszins anders. Het lichaam, en vooral dan die middenbeuk, was echt ontspoord. Ik zag, voelde het en moest het zelfs aanhoren.

Tijd om terug te gaan fietsen en budget om even een fiets te kopen, is er met die twee klein mannen niet echt. Wat is dan het snelste en eenvoudigste? Inderdaad, ….

Het renovatie: het plan

Loopschoenen werden aangetrokken en de eerste kilometers werden afgelegd. Ik ken mezelf: dit is niet voldoende. Ik heb een sportief doel nodig. Een uitdaging, echt iets pittig. Iets om naar toe te werken. Enkel dan, bestaat er een kans dat ik dit kan volhouden. Na wat gezever over loopwedstrijden in een Whatsappgroep met de buren, stuurde mijn vrouw de iconische woorden: ingeschreven.

Gevolgd door een screenshot van de betaling.

Ze had me ingeschreven voor een marathon.

Wat een mop. Ongezond. Onhaalbaar. Onwijs.

Vuistjes wel voor mijn vrouw. Dat ze dat durfde en gedaan had. Vond ik wel leutig. Hield ik wel van. Alleen, nu nam mijn mannelijk ego het over. Ik was ingeschreven en het minste wat ik kon doen, was de trainingen aan te vatten. Nog een jaar restte me. Wie weet, was er toch nog kans op een mirakel.

“ Uitlopen of niet, de kathedraal renoveren, dat was het eigenlijke doel.”

En uiteindelijk moest er gerenoveerd worden. Dus elke kilometer en elke minuut dat ik liep, was een stapje bij een geslaagde renovatie. Uitlopen of niet, de kathedraal renoveren, dat was het eigenlijke doel.

En neen, enkel lopen was niet voldoende. De grove borstel werd uit de kast gehaald.

De renovatie: aanvang van de werken

Eerst en vooral waren er de eetgewoontes. Ik at veel. Een tweede bord bijnemen, deed ik niet meer. Alcohol verdween zo goed als volledig tijdens de week. Eén keer warm eten per dag, ook dat probeerde ik te doen. Een voordeel was, dat ik net op dat moment, van job wisselde. (zie: carrièreswitch). Hierdoor had ik ’s middags geen bedrijfsrestaurant meer met allerlei verleidingen. OK, er wordt nog veel gekookt, maar het was toch anders.

Omdat ik in de week alles op een lager pitje zette, kon ik in het weekend wel wat compenseren. Hierdoor bleef dit, noem het dan maar “dieet”, dragelijk voor een foodie, zoals ik toch wel ergens ben.

Vervolgens was er het sportieve luik. Ik wou dit goed doen. Ik ging langs bij een personal trainer bij de vrienden van Veemarkt 6, kocht me degelijke schoenen en verkreeg een deftig polshorloge. Een Polar Vantage M, zo kon ik mijn hartslag bijhouden en deftig trainen.

Ik liet mijn hart testen, ging naar een dokter en liet bloed trekken. Blijkbaar kon je aan mijn lever, weliswaar minimaal, maar toch zien dat ik wel graag gerstenat dronk. Een extra reden om wat te renoveren dus.

Verder bewoog ik meer. Vooral de carrièreswitch zorgde hiervoor. Geen 3 uur auto per dag, maar ’s morgens en ’s avonds naar school/crèche/werk fietsen. Het zijn maar enkele kilometers, maar het is meer beweging dan ik voordien had. Gooi daarbij het lopen en het bewegingsniveau per dag steeg naar ongekende hoogtes.

Tenslotte werd ik een sportinfluencer of zoiets. Mijn sportieve aspiraties spreidden zich uit over de buurt. De buurman, een fervente loper, schreef zich namelijk ook in en nog een vriend ging de uitdaging aan. Bovendien begonnen zowel mijn collega als mijn vrouw met lopen. Iets wat ook zij al lang niet meer gedaan hadden. Er was dus wel wat druk.

De renovatie was gestart.

Hell yes.

Ik had er gek genoeg wel zin in.

Dat was nu al een wonder.

Hoe het verder afloopt, vertel ik u graag in deel 2.

Zelf een sportief doel? Een renovatieplan? Moeilijkheden met renoveren? Laat het ons zeker weten.

---

Dit project ontstond oprecht na het aantrekken van dat kostuum en het zien van een foto van mezelf. We worden hier dan ook niet voor betaald, of het moest in zweet en blaren zijn. Toch bedankt aan Polar en Yapado om mijn trainingen op de juiste hartslag te kunnen uitvoeren.

Lees hier meer over onze commerciële samenwerkingen.