De renovatie van de kathedraal: onderhoudsproblemen

U kon het in een vorig stuk al lezen. Na jaren van verwaarlozing begon ik aan ambitieuze renovatiewerken.

We schrijven december. Er is goed en slecht nieuws.

Eerst het goede nieuws. Het evenwicht in niet te veel of te weinig eten lukt. In de week gaat de rem erop. Geen alcohol. Gezonder ontbijten. Eén keer warm. Niet eindeloos porties bijnemen. Meer fruit eten. Kleine dingen, maar ze helpen. In het weekend kan ik me dan al eens een culinaire dwaling permitteren. De eerste kilo’s verdwijnen. Dit voelt goed.

Of mister Montignac, de dames van Weight Watchers, Sandra Bekkari of weet ik veel welke dieetmadam dit een ok project vindt, maakt me niet echt uit. Het werkt voor mij. Niet te drastisch en toch met gevolgen.

Nog goed nieuws. Iedereen in mijn omgeving begint te lopen. De vrouw. De buren naast ons. De buren iets verderop. De collega. Etc. We worden plots gebombardeerd tot een sportief koppel. Wie had dat gedacht.

De combinatie met de kinderen lukt ook goed. I gaat lopen, als ik thuis ben en vice versa. Het voordeel is natuurlijk dat loopschoenen aantrekken en een uur lopen beduidend minder tijd vraagt dan op de fiets springen en gaan fietsen of laat staan: gaan zwemmen of zo.

Los nog van dat (on)haalbare hoofddoel voelen we ons goed. Of dit nu iets typisch voor dertigers is of niet, het was voor mij in elk geval een goede beslissing.

En dan het slechte nieuws. De linkerknie wil niet mee. Het is te zeggen: na een eerste loopsessie met nieuwe schoenen kreeg ik pijn. Nochtans heb ik hiervoor nooit een blessure gehad. Zelf niet in de sporadische periodes dat ik eens meer ging lopen. De pijn verdwijnt telkens en komt terug als ik ga lopen.

Wat doktersbezoeken en een scan later, snap ik niet veel van de moeilijke woorden van de arts. Ik onthou beginfase, kraakbeen en degeneratie van de miniscus. Allemaal miniem, maar het is er wel. Ik krijg kine. Ik ben niet echt een dokterstype, ga niet snel naar de dokter en op dat moment voel ik me echt oud. Onze kathedraal is precies dan toch niet onverwoestbaar.

Ik hoor zoals zo vaak, duizend-en-één meningen. Wat ik wel of niet moet doen, hoe erg het is, wat de oorzaak is, blablabla. Feit is dat ik het hoge sportief doel voorlopig on hold moet zetten. Lopen mag wel, maar niet zwaar intensief. Alsof het dat al was.

Ondertussen blijft de vrouw maar lopen. Sneller en sneller. Mijn mannelijk ego heeft het er wat moeilijk mee. Mijn hart voelt alleen maar trots en respect. #puntenscoren Ik onderhoud verder mijn conditie, let op mijn eten en renoveer lustig verder.

Op naar deel 3.