Chantilly, la crème et la ville
Beste Vaderklap, Oise Tourisme nodigt jullie graag uit voor een weekend in het prachtige Chantilly. Hebben jullie zin om af te komen?
Wie zijn wij dan om neen te zeggen... dus wij op een vrijdagochtend de auto. Wij, dat zijn ik en mijn vier vrolijke tieners. Klaar om eens niet gewoon voorbij het noorden van Frankrijk te rijden op weg naar zuiderse vakantieoorden. Nee, deze keer houden we halt net boven Parijs. Even echt weg en toch niet heel ver weg. Dat is het plan.
Halte 1 is een niet zo Franse keten van dunne vleesschijven tussen stukjes brood. Maar ze hebben honger en we worden verwacht kort na de middag. Dus het is van de vooruit en even niet nadenken over de nutritieve kwaliteiten van het voedsel.
De eerste echte halte is het Maison de la Pierre. Een centrum dat helemaal draait rond de stenen en de groeves in de streek. Ze zijn er, terecht, trots op de mooie steen die je zowat over de hele wereld in heel wat iconische gebouwen terugvindt. Wist je bijvoorbeeld, dat ongeveer 70% van de gebouwen in Parijs, gebouwd zijn met steen uit deze streek? We duiken dan ook, met gids, de steengroeve in en ontdekken daar het verhaal van Marcel het schelpje uit een ver verleden, we werken met oud gereedschappen proeven champignons vers uit het kweekbed en zijn opgelucht dat we toch weer daglicht zien. Boeiend en indrukwekkend.
Tijd om zelf aan de slag te gaan. We krijgen een stukje kalksteen, een keuze uit heel wat ontwerpen en gaan zelf aan de slag om een bas-relief te maken. Focus, concentratie en enige voorzichtigheid zijn wel geboden. Maar dankzij de nodige tips en het juiste materiaal, vertrekken we allemaal met een tof souvenir. Het terrasje op de hoek lonkt, maar het idee van een hotelkamer zo mogelijks nog meer. Dus stappen we in en rijden we naar
Hotel Le Chantilly. Daar verwachten ze monsieur Vaderklap et ses enfants. We krijgen al snel de tip de auto niet te laten staan waar wij parkeerden, parce qu’il y le marché demain. Even verzetten en dan checken we in. Fijne kamers, met een grote tv vlak voor t bed papa!, goede douches, … Al snel beslissen ze dat ze toch even willen rusten en van hun kamers genieten. Ik protesteer niet te veel en besluit dan maar even het bed te testen door een dutje te doen.
Toch staan ze na een half uur weer aan de deur en trekken we Chantilly in. Mooi stadje, reusachtig hippodroom, een kasteel dat blijkbaar doet denken aan Bridgerton en, hoera voor mijn oudste dochter/paardenzot, Chantilly is de ‘Capital du Cheval’. We zwerven wat rond, straatjes in en uit en belanden zo voor de deur van Néo-auberge Le Vertugadin’ De chef staat ons op te wachten en we worden door de chef zelf naar onze tafel gebracht. Heel joviaal, gezellig, warm. Hier houden we wel van. Klassieke keuken, oer-Frans (uiteraard), dus gaan we voor klassiekers op onze borden. Mergpijp, steak au poivre, poulet français, … en als dessert, uiteraard, allerelei lekkers au crème … Chantilly! Helemaal rondgegeten wandelen we naar ons hotel en duiken we onze bedden in. Ik kijk al uit naar het ontbijt papa... hoor ik als laatste boodschap. Tieners en eten, het blijft een wonderlijke combinatie.
Na een zalige nacht (wat is dat toch met hotelbedden...), gaan we inderdaad voor dat ontbijt. En wat voor een! Pannenkoeken, cakes, broodpudding, confituren, eitjes, spek, zalm en brood in allerlei vormen, soorten en kleuren... Uiteraard ook gezonde opties zoals fruitsla, aparte aardbeien, muesli, granola en ga zo maar voort. De blijkbaar toch weer lege magen worden weer gevuld, want er wacht ons een sportieve dag. Fietsen, wandelen, kasteelbezoek, musée vivant du cheval... Gelukkig is er op tijd en stond ook eten voorzien. Want tieners met honger...
Om 10u worden we opgewacht door de uiterst sympathieke dame van Bobebike. De fietszadels worden op juiste hoogte gezet, ondergetekende breekt al voor vertrek de drinkbushouder, maar het wordt me vergeven. Klaar om aan een tocht van ongeveer twee uur Chantilly, rond de Hippodrome, door de bossen, naar de grote vijvers en nog zoveel meer te beginnen. Onderweg krijgen we op tijd en stond wat uitleg, maar de nadruk ligt toch vooral op genieten, rondkijken en onder de indruk zijn. Groots, rijke geschiedenis en vooral... de langste piste rechtdoor voor paarden... 4 km zandpiste. In de voormiddag zijn de paarden baas in de bossen. Als loper, fietser, voetganger, … dien je je te allen tijde te schikken naar de paarden en hun ruiters. Verschillende grote stallen komen daar trainen in de voormiddag. Zo zien we verschillende renpaarden in volle galop voorbijkomen. Indrukwekkend! En om de zoveel tijd mogen die paarden op de grote hippodroom losgaan en strijden voor waanzinnige geldsommen. We duiken diep de bossen in en komen aan grote vijvers die dienden als visvoorraad voor de monniken van de abdij van Moncler. Met de hand gegraven... zij liever dan wij...
Een jachthuis, een neo-gotisch kasteeltje, prachtige bomen, standbeelden, je komt het allemaal tegen in dit gigantische en beschermde bos. Je kan hier trouwens ook te paard een tocht maken, maar wel enkel in de namiddag, want in de voormiddag, dan is het voor de ‘echten’. Geloof het of niet, maar mijn leger van tieners geeft alweer de eerste signalen van honger. Terug aangekomen, parkeren we de fietsen, nemen afscheid van de leuke mensen van Bobebike en wandelen naar het chateau. In het park vind je Le Hameau. Een restaurant in en tussen enkele oude huizen die samen het gehuchtje vormen. Blijkbaar inspireerde deze plek Marie-Antoinette en werd er iets later een gelijkaardig gehuchtje gebouwd in de tuinen van Versailles. Hoofdgerechten verschijnen op tafel en als dessert, allerlei lekkers met crème Chantilly.
Na de koffie worden we verwacht in het Musée vivant du Cheval. In de stallen van het kasteel, groter dan het kasteel. Zei ik al dat het hier nogal rond paarden draait? We kijken naar een mooie show, dwalen door de stallen, bewonderen de paarden en struinen door het museum. Mooie collectie, verrassende stukken (zadels uit de hele wereld, kledij, koetsen, prenten, foto’s, …) en, omdat we nu toch aan het rondkijken zijn, springen we ook nog even binnen in het kasteel. Allemaal gebouwen trouwens gebouwd met de steen waar we gisteren zoveel over leerden. Weelde, luxe, eindeloos veel schilderijen, een vleugel die werd bijgebouwd omdat ze een aantal glasramen kochten, prachtig gedekte tafel en vooral heel mooie beelden van honden! Het moeten immers niet altijd paarden zijn. En ook een vogelbekdier. Je moet goed zoeken, maar er is er eentje. In een opgezette versie, dat wel.
Tijd om al die prikkels te gaan verwerken. En waar doe je dat beter dan slenterend in het prachtige park en liggend in het gras met een ijsje in de hand...? We groeten de kangoeroes, la Maison de Sylvie, les Grandes Cascades en proberen ons voor te stellen hoe het daar ooit moet geweest zijn. Tijd om nog wat te gaan genieten van die wonderlijke bedden en douche. Om dan ons alreeds laatste avondmaal te gaan genieten in Le Goutillon. Mammy onthaalt ons hartelijk en we krijgen heerlijke dagverse schotels voorgezet. Opnieuw oerklassiek, minder chique, meer la cuisine de mammy maar wel weer erg lekker.
Ieder duikt heel moe het bed in en bereid zich voor op nog één keer dat ontbijt. We proeven wat we gisteren niet meer konden, eten opnieuw wat het lekkerste was en bereiden ons voor op de terugkeer. We hadden nog een tochtje kunnen gaan doen met de kayak. Maar op weekend gaan met tieners, impliceert ook rekening houden met hun plannen en agenda. Dus stappen we na het ontbijt weer in en parkeren we rond de middag weer voor de deur. Met rugzakken met was, een hoofd vol fijne herinneringen en, geloof het of niet, weeral magen met honger...
Bedankt aan Oise Tourisme om ons uit te nodigen! Het waren heerlijke dagen en we kunnen iedereen oprecht aanraden, rijd misschien eens niet zomaar de Oise voorbij. Meer nog, rijd er speciaal eens naartoe!
Wim Schotsmans (+40 jaar) is een gescheiden vader van vier. Twee jongens, twee meisjes. Allen tussen de leeftijd van 10 en 16. Buiten vaderen en het overleven van de dagdagelijkse plannen, ruilde hij het klaslokaal in voor zijn eigen project Buitendenker. Om dat alles af te ronden, is er ook nog de Duitse Herder Friedel. Zijn schrijfsels gaan vooral over ‘het leven zoals het is’, al dringt wat gemijmer zich soms ook wel op.
