Met vijf en wat extra in huis

#Cohousing

Met vijf en wat extra in huis

Het zou de titel kunnen worden van een nieuw programma. Twee tachtigers, twee jonge dertigers en eentje van om en bij de drie jaar. Een West-Vlaming, een Belgische Hongaar, een paar Limburgers en Vlaams Brabander en een actieve peuter. Allemaal onder één dak, ergens in een verlaten gehucht in de Limburg. Gooi er nog een kat, drie varkens en een foetus - #primeur -  bij en je hebt alle ingrediënten voor een succesformat.

Inderdaad, we doen van cohousing. Samenwonen dus. Correctie: zorgwonen. Al impliceert dit laatste veel te veel de afhankelijkheid van de ouderen. Op dit moment is het aspect ‘zorg’ nog ondergeschikt aan het aspect ‘samen’. Eén van de twee is gestoord fit, de andere is best wel ok. Voor hun leeftijd. Ik zou hen onrecht aandoen mocht ik spreken van zorgwonen. Cohousing dus.

De ouderen zijn de grootouders van I, de overgrootouders van M dus. Het huis hun huis, dat wij (samen met familie en vrienden) verbouwd hebben. 

En we zijn één week ver.

Eén week in dat gehucht.

Één week met vijf en wat extra in dat huis.

Onze keuken is nog niet af, de living staat vol dozen en het huis waaruit we verhuisd zijn, staat ook nog vol. Een echte evaluatie kan ik dus nog niet maken.

Feit is dat het voorlopig best wel meevalt. Een aantal vaststellingen…

• We hebben onze tv buiten gegooid en missen hem niet. Er is Netflix en een groot raam. Wat hebben we dat licht gemist, mannekes toch.
• De drie varkens stellen het goed, breken niet uit en moeten elke ochtend door M persoonlijk wakker gemaakt worden. De regel “niemand slaapt langer dan M” geldt dus ook voor Billy, Bolly en Knor-Knor.
• M ging dit weekend spelen bij het buurmeisje. Op vraag van de vijf jaar oudere buurmeisje. Topintegratie, mooi zo, zo’n sociale dochter.
• En dat cohousen…dat is voorlopig best wel gezellig. Het eerste wat M ’s morgens uitkraamt is: “Bommie, Pipa wakker?”. De eerste avond dronk M haar flesje leeg op de schoot van Pipa, vroeg hij: “moet ze echt al gaan slapen” en na vier dagen viel de opmerking: “amai, het is stil als jullie (I, M, ik) weg zijn.”

Het zit zo dat onze leefruimtes strik gescheiden zijn. Er zijn twee badkamers, aparte toiletten en binnen een paar weken zijn er twee keukens. Onze wegen kruisen zich via de bovenverdieping waar Pipa nog slaapt, maar daar komen we enkel om te slapen, en in de tuin. Zelfs met één keuken valt dat goed mee.

Het coolste en leukste aspect is echter dat M er met Pipa en Bommie twee grote fans bij heeft. Ze trekken samen richting de visjes, fietsen door de tuin, schommelen samen… I en ik staan erbij en kijken ernaar. Het is mooi en ja, zelfs enigszins ontroerend om te zien. Hoe vriendschap alle leeftijdsverschillen overwint. 80 jaar verschil, maar het zijn M haar grootste helden. En omgekeerd…

Wanneer M dan even bij hen zit, kunnen we snel wat opruimen of gewoon even rustig de tandjes poetsen. Best wel handig eigenlijk.

Ik weet wel, we zijn nog maar een week ver. Er zullen ongetwijfeld momenten komen van twijfel of dat we elkaar misschien wat beu zijn, maar tot op heden is het echt gezellig. Al die maanden zwoegen, vloeken en verbouwen, het is het voorlopig wel waard. Dat cohousing was/is een goed idee.

Tips kan ik u nog niet geven, daar is het te vroeg voor. Eigen ervaringen of verhalen, shoot!