Dadipark: waar kinderen (eventjes terug) koning zijn
Wat als 4 heren uit een ogenschijnlijk klein dorpje de krachten én herinneringen bundelen? Wat als nostalgie en beleving de toverwoorden blijken te zijn om duizenden (groot)ouders (terug) naar Dadizele te lokken? Eén ding is zeker: de Dadipark-pop-up is een schot in de roos. En wij trokken er naartoe. Met twee tieners dan nog!
Voor wie echt nog nooit van het Dadipark hoorde: een korte les lokale geschiedenis.
Dadipark werd in de zomer van 1950 geopend onder invloed van de lokale pastoor. Het park evolueerde van een speelplein voor de kinderen van de bezoekers van de basiliek tot een zelfstandig pretpark. In den beginne waren de meisjes er welkom in de voormiddag, de jongens konden komen in de namiddag. Het park was niet gericht op grote moderne attracties, maar was eerder een laagdrempelig en betaalbaar park voor kleine kinderen. Hét uithangbord was een 800 meter lange houten hang-loopbrug aan de randen van het domein, de langste van Europa.
Dadipark… je ging er op schoolreis of had er een familiefeest, je hebt er je communie gevierd, je kwam er met de speelpleinwerking, je had er schoolfeest, je kwam er na een bedevaart, je kwam er als dagjestoerist, je zag er Bart Kaël en K3 tijdens een Radio 2-zomertoer, je nam er deel aan de KW-Pinkjesdag,…
Dadipark… je was er jobstudent of seizoensarbeider. Ik was van die eerste soort. Een vakantiejob waar ik zomaar vandaag naar teruggekatapulteerd werd. Toeleider van dienst indertijd: mijn bompa Remi die ons als kind regelmatig al eens op een toegangsticketje trakteerde. Maar op mijn zeventiende werd het tijd om er ook te gaan werken dus. Of ik het toen echt zo fantastisch vond als nu in mijn herinneringen, weet ik eigenlijk niet meer 100% zeker.
Wat ik wél nog weet:
- Als jobstudent schoof je om de twee uur (denk ik) door naar een andere attractie om te bedienen
- Favoriete attractie om te bedienen: de botsauto's. Reden: daar kon je schaamteloos je eigen muziekcassettes afspelen (of de cassette die een knap meisje je vroeg om even op te leggen natuurlijk)
- Als de bezoekers ongelijk verdeeld waren over het 'reuzenrad' moest je er als jobstudent dikwijls eens letterlijk je gewicht in de strijd gooien om de boel (ook weer letterlijk) draaiende te houden
- Het Heksenhuisje gaf je de indruk dat je ondersteboven ging, maar eigenlijk draaiden enkel de wanden. De stenen en blikjes die er langs alle kanten in gegooid werden, maakten het geluid alleen maar enger
- De tapijten waarmee de bezoekers van de gigahoge glijbanen naar beneden gleden, zorgden vaak voor discussie ("ze willen ze niet afgeven, meneer...")
- Een pretpark zonder 'om het hoogst/snelst/verst' was eigenlijk fantastisch
Niet verwonderlijk dus dat mijn hart sneller ging slaan bij de ontdekking dat ik er nu, bijna 25 jaar later, nog eens mijn kinderhartje kon gaan ophalen. OK, helaas niet op exact dezelfde plek als toen, maar ‘t scheelt niet veel. De tieners die ik meehad moesten uiteraard eerst een aantal verhalen-van-toen aanhoren. En mijn papa-hart werd wat kleiner bij de eerste aanblik: zouden ze dit niet wat teveel voor kleintjes of te simpel vinden? Maar de mannen trokken zich er allemaal niets van aan. Terwijl ik me focuste op de herinneringen (de outdoor-expo is echt tof gedaan), crossten zij van springkasteel naar ballenbad en van schommel naar voetbaltafel. Zelfs het krijtbord bleek in digitale tijden plots aantrekkelijk. Voor we het wisten, waren we twee uur later…
Ook benieuwd? Haast je. De pop-up is al aan de laatste week toe. Nog t.e.m. 21 juli kan je zelf ervaren wat nostalgie met een mens kan doen!
Alle info: www.dadipark.be
Voor alle duidelijkheid: we worden niet betaald voor deze tekst (zelfs niet in waterijsjes!). We vonden het er echt zo fijn. Lees alles over ads op Vaderklap via deze link.
