La Solitudine

Bijna een jaar is het nu. Dat de bom barstte.

Een aankondiging van een scheiding slaat in als een bom. Of je ze nu zag aankomen vliegen of niet, het blijft een aanslag op jouw volledige bestaan. Schokgolven volgen. Eerst snel op elkaar volgend, daarna trager en trager. Rimpels op het wateroppervlak die net genoeg deining veroorzaken om je af en toe nog eens van streek te maken.

Eerst verdwijnt het huis en al het praktische. Je zoekt een plek, verhuist en probeert het daar terug ok te maken.

Dan verdwijnen de kinderen. Toch de helft van de tijd. De andere helft is intens en 100%.

Geregel en gedoe volgt. Je neemt je leven terug op, leert mensen kennen en bouwt terug op.

Maar soms komt daar terug die rimpel der eenzaamheid. La Solitudine.

Het overvalt je soms.

En ja, je bent overal welkom. Maar de realiteit is dat een scheiding ook in de vriendenkring een bom dropt. Na jaren samenzijn is een groot deel gemeenschappelijk. Na een scheiding wordt er dan vaak onbedoeld en organisch gekozen voor de één of voor de ander. Gooi er het druk werkleven en geregel met elk zijn kinderen bij en afspreken wordt niet meer evident. Ieder heeft zijn plannen, zijn gevulde week, etc.

En dan zit je daar soms. Alleen. Geen familie in de buurt, drukbezette vrienden, etc. Een nieuwe vriendenkring opbouwen kost tijd en na zoveel jaren heb je daar ook niet altijd zin in. Ook niet evident wanneer het sociale leven van de kinderen ook nog eens in de andere gemeente plaatsvinden.

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben zij die er nog zijn, zeer dankbaar. We verwijten niemand iets. Maar de realiteit is ook wat ze is. Afspreken als koppel is al niet evident. Laat staan als je alleen bent, druk werkt en maar voor de helft van de tijd de kinderen hebt.

Zelf heb je ook niet altijd zin om alleen bij een “happy family” te gaan zitten. Soms wil ik gewoon mensen kunnen uitnodigen. Zonder te moeten afspreken en rekening te moeten houden met weet ik veel. Gewoon eens een klapke doen, frietje eten, of weet ik veel. Met of zonder kinderen. Maar feit is, iedereen heeft zijn eigen leven. Tant pis.

Soms is het gewoon kut.

Soms is het gewoon La Solitudine.