Zo’n goeie twee jaar terug begon het. Een éénduidige medische verklaring voor de aanhoudende darmklachten van onze jongste zoon O hadden de dokters niet.  Van “doorslapen” was dus allerminst sprake. Enkele uren slaap per nacht waren een geschenk. En hoewel vele ouders met slapeloze nachten worden geconfronteerd, was dit geen doorsnee situatie. Er werd gedacht aan hypersensitiviteit. Of was het de ziekte van Hirschprung? Misschien toch maar “gewoon” de lactose intolerantie?

Ten einde raad na een zoveelste consultatie vroeg onze kinderarts of we al eens aan alternatieven hadden gedacht. In dergelijke situaties had onze dokter goede ervaringen met een kinderpsychologe. Gezien de medische opties zo goed als uitgeput waren, leek het ons de moeite waard om het te proberen. Na de ettelijke discussies in onze interne keuken en na vele nachtelijke ritten met O, was de maat immers vol. En baadt het niet, dan schaadt het niet…

Kinderpsychologe, slaapcoach, opvoedingstips,… Heel wat omschrijvingen vond ik op de website terug. “Werken op het psychosociale gedrag en de emotionele ontwikkeling van je kind.”, stond er te lezen. Zal dat wel helpen? En hoe werkt dat dan? Zo dachten we bij onszelf: “Hoe kan je darmklachten nu verhelpen via therapie?” Of zou het toch kunnen? Eindelijk zou het misschien zo ver zijn? Nooit durfden we toen dromen van een definitieve stap voorwaarts. Die moed hadden we zo nu en dan toch opgegeven!  

Vorige zaterdagochtend was het dan opnieuw zo ver. In pyjama in de auto stipt om 7u45. Om 8u30 hadden we immers afspraak bij Heidi, de slaapcoach. Sinds twee jaar begeleidt ze ons gezin bij de ontwikkeling van B & O en de opvoeding die daarbij hoort. Wanneer we ergens vastlopen met de opvoeding of wanneer er in het leven van B & O scharniermomenten aankomen doen we op haar een beroep. Dat kan zijn in functie van de opstart in de kleuterklas, potjestraining, een nieuwe ontwikkelingsfase, slapeloze nachten, kinderen die je gezag niet meer aanvaarden etc.

Telkens we weer opnieuw richting Westhoek rijden, vragen we ons af hoe ze ons nu opnieuw van dienst zou kunnen zijn? Welk arsenaal aan tips en tricks zullen we nu voorgeschoteld krijgen? Maar steeds slaagt ze er in onze situatie op de juiste manier te analyseren en samen te vatten. Zo krijgen we de juiste handvaten aangereikt om met verse moed de opvoeding verder te zetten.

 Eens aangekomen speelt zich meestal het zelfde ritueel af: Heidi biedt me een kop koffie terwijl ik haar de situatie van de laatste maanden uitleg. O & B snuisteren intussen het huis af naar speelgoed dat ze thuis niet hebben.

De partners in crime zijn engeltjes. Hier dan toch. Een kopie van hun gedrag thuis laten ze nooit zien bij Heidi. Daarvoor zijn ze vermoedelijk te sluw. Lekker sociaal gedrag vertonen en zo ma en pa nog wat op stang jagen. Dat lijkt me evidenter voor hen…

Na de kop koffie en de stand van zaken maken we de kinderen klaar. Eerst in de douche, dan de kleertjes aandoen. Dit ritueel hoort erbij omdat het douchemoment bij ons thuis soms een ware ravage aanricht. En van gezag van mijn vrouw of mezelf is dan soms echt geen sprake…

Na dit ritueel blijven onze kinderen flink verder spelen en sporadisch zien we hen eens opduiken aan de tafel voor een korte knuffel of een stuk boterham.

En intussen laten mijn vrouw en ik onze frustraties over hun sociaal gewenst gedrag tijdens de sessie verder los op Heidi.

En zo gaat de voormiddag snel voorbij en ronden we de sessie af met een fikse boswandeling met opnieuw enkele oefeningen of mogelijke oplossingen voor moeilijke situaties die we thuis ongetwijfeld opnieuw zullen meemaken.

Finaal vertrekken we kort na 13u opnieuw naar huis. Vol goede moed en met twee stikkapotte kinderen. Alle indrukken, nieuw speelgoed, wandelen,… Hun voormiddag was geslaagd. En ook die van mijn vrouw en mij. De hernieuwde moed, de nieuwe oefeningen. We kregen opnieuw heel wat handvaten aangereikt waar we toch weer even mee voort kunnen.

En zo blijft de belangrijkste les van deze samenwerking dat we al veel vroeger hadden moeten starten met de coaching. Want los van opvoedingstips, kindergedrag, sprongen van O& B, is vooral de mentale rust die we hiermee creëren immens. Vreemd dat in de moderne geneeskunde pas na lange tijd deze opties ter sprake komen. Wat geen afbreuk doet aan onze begeleidende arts. Zij heeft ons meermaals geholpen en begeleidt ons nog steeds fantastisch. Voor opvoeden bestaat nu éénmaal geen handboek. Noch medisch, noch psychologisch. Daarom  breek ik hier graag een lans voor psychologische ondersteuning voor alle ouders die er behoefte voor voelen. Het helpt én het werkt!

En wie elke keer om 7u45 het meest uitkijkt naar de “gezinscoaching” hoef ik je waarschijnlijk niet verder uit te leggen?